Περιμένοντας

Ρουτίνα του εύ βιοπορίζειν
σαδιστικά, άρτιο χρόνο μου χαρίζει
μέσα στα μάτια μου το βλέμμα συναντά
φάντασμα κόσμων που το “εγώ” μας φυλακίζει

κορμός στητός κι οι ρίζες μαραζώνουν
παχιές ιδέες με “ζωή”, με μαστιγώνουν
τροχιές κι ονείρατα, καμώματα ελπίδας
άστρα θερμά που παραδόξως μας παγώνουν

τραύματα που υπάρξεις ήρεμα ζυμώνουν
στο τέρμα αντίκρυ, μας απογυμνώνουν
κάθε μου σκέψη νέο νόημα αποκτά
τα βήματά μου νιώθω, δυναμώνουν

Αίσθημα ανάμεικτο, η Γη ακόμα τρίζει
“τί έχεις να χάσεις;”, αυτό με αναθαρρίζει
τρέχω κατόπι μιας φτωχής πυγολαμπίδας
κι η ελευθερία μου αυτή, γλυκά με ανθίζει
κι ίσως αξίζει…