Λέξεις, είναι πολλές οι λέξεις και περνούν σαν ατελείωτη αμαξοστοιχία από μπροστά μου. Μες στο σαματά πρέπει να διαλέξω από πού θα γαντζωθώ. Νιώθω σαν μικρό παιδί που προσπαθεί να ανέβει στο «γύρω γύρω όλοι». Χρώματα, πολλά χρώματα και φωνές. Χαρούμενες, γελαστές, παιδικές, έντονες. Ανεβαίνω. Εικόνες περιστρέφονται γύρω μου. Μια πανδαισία ήχων και μια θολή ζαλάδα με φέρνουν σε έκσταση.
Πλάι μου νιώθω να περνά μια πεταλούδα. Πετά γαλήνια, ατάραχα, ρευστά. Γι αυτήν, ίσως να είναι όλα βιαστικά στη σύντομη ζωή της, κι όμως το πέταγμά της καλλιγραφικό κι αμέριμνο. Στροβιλιζόμενος, χάνω το φόντο που στρέφεται θολό κι μένω ακίνητος να την κοιτώ ως μύστης. Είναι στιγμές που ο χρόνος σταματά. Σαν πεταλούδες, οι λέξεις μοιάζουν να έχουν αισθήματα κρυφά, που δεν διακρίνει ο νους, μα η καρδιά τους γνέφει. Στην ηρεμία της πρότασης, στέκονται ανήσυχες. Πλέουν ανέμελα στην οργισμένη αντάρα της κουβέντας. “Στάσου για λίγο μοναχά, μην προσπερνάς. Γιατί ‘σαι τόσο βιαστικός; Τί έχεις να χάσεις;”.
Κι όταν την προσοχή σου δώσεις, που τους πρέπει. Όταν τις ψηλαφήσεις κι αφεθείς στον μελωδικό, ψιθυριστό σκοπό τους, τότε ανοίγεις μονομιάς τις σφαλιστές σου πόρτες. Βρίσκεσαι ξάφνου μες στη μέση ενός χείμαρρου, απολαμβάνεις του ηλιοβασιλέματος την ερυθρή γαλήνη, αγωνιάς προσμένοντας την πρώτη σου αποτυχία, χαμογελάς καθώς οι πρώτες ηλιαχτίδες γαργαλούν το μεθυσμένο και μεθυστικό κορμί σου μετά από ένα απαράμιλλο ξενύχτι, καμαρώνεις για τον εαυτό σου, αγαπάς, μισείς, πονάς. Δεν έχεις μόνο τα μάτια σου ανοιχτά, τώρα πια βλέπεις! Βλέπεις ξεκάθαρα. Χαράζεις δρόμο, στο κενό, προς την αλήθεια.
Είναι μαγεία! Είναι πραγματικά μαγεία! Δεν είναι οι λέξεις. Είναι το πνεύμα του δημιουργού που πλημμυρίζει και χαϊδεύει την ψυχή σου. Σαν καταρράκτης φέρνει πλούσια νερά, τροφοδοτεί κι αναταράζει την ύπαρξή σου. Δεν είναι εικόνα, ούτε ήχος, δεν είναι αίσθηση. Είναι αυτό που κάποιος θέλησε να μοιραστεί κι εσύ του άνοιξες την πόρτα της αυλής σου. Αφέθηκες, και τώρα ξέρεις, τώρα μπορείς να το αισθανθείς, το μυρίζεις, το βλέπεις, το ακούς. Το χαίρεσαι, είτε είναι εύθυμο είτε σκυθρωπό. Είναι μαγεία…
Είναι μαγεία κι είναι απλά επικοινωνία! Κάτι που τόσο λείπει σήμερα απ’ τις ζωές μας. Εδώ που οι λέξεις ακινητούν όντας στο περιθώριο. Εδώ που η γλώσσα χρησιμοποιείται από ορισμένους μοναχά, ενώ το πλήθος βάλθηκε να τη σκοτώνει, εγκλωβισμένο εκούσια σε μια μικρή συστάδα ξερών άκαμπτων, άχρωμων εκφράσεων που λειτουργικά επαρκεί. Στη χώρα που έχει μάθει να αφήνει την κληρονομιά της να ξεφτίζει. Στο κόσμο που αγνές έννοιες όπως η «ευτυχία» έχουν διαστρεβλωθεί καθώς μας τύφλωσε ο φθόνος και η φιλαργυρία. Εδώ ακριβώς, νομίζω, πως έχουμε χάσει όλη τη μαγεία.
Ας προσπαθήσουμε λοιπόν. Άμπρα κατάμπρα!
NickTheYits 